Telaprevir i bocepevir u pacjentów z marskością wątroby i zakażonych HCV, czy warto stosować?
Autor: Katarzyna Bakalarska
Data: 09.04.2014
Źródło: Aliment Pharmacol Ther. 2014 Mar 24. doi: 10.1111/apt.12718. [Epub ahead of print] Telaprevir or boceprevir triple therapy in patients with chronic hepatitis C and varying severity of cirrhosis. Saxena V1, Manos MM, Yee HS et al
Wyniki badania opublikowanego w PlosOne wskazują, że stosowanie inhibitorów proteazy u pacjentów z HCV i marskością wątroby powinno być zawsze poddane gruntownej ocenie potencjalnych zysków i zagrożeń.
Ponieważ nie jest do końca znana analiza zysków i potencjalnych zagrożeń związanych ze stosowaniem inhibitorów proteazy NS3-4A u pacjentów z marskością wątroby i zakażeniem HCV, naukowcy z San Francisco postanowili samodzielnie zbadać ten problem kliniczny.
W tym celu zebrano grupę 160 pacjentów z marskością wątroby i HCV leczonych peginterferonem/rybawiryną w połączeniu z telaprevirem (69%) albo boceprevirem (31%) a następnie porównano efekty leczenia osiągane w dwóch grupach w zależności od stopnia uszkodzenia funkcji wątroby. Prawie połowa pacjentów (47%) w skali Childa-Pugha miała 6 lub więcej punktów (od 6 do 10, CP ≥6 ) i otrzymywała potrójną terapię przez 48 tygodni. Średni wiek chorych wynosił 59 lat. SVR12 osiągnięto u 35% pacjentów z CP ≥6 oraz u 54% osób z CP=5. W porównaniu do pacjentów z CP=5, osoby z CP ≥6 były zmuszone do większych redukcji dawek peginterferonu, użycia eltrombopagu, transfuzji i hospitalizacji w celu poradzenia sobie z efektami ubocznymi terapii. W sumie 67 osób (42%) przerwało leczenie na wczesnym etapie.
W świetle wyników badania, u pacjentów z łagodnie zdekompensowaną marskością wątroby (Child-Pugh ≥6) odsetek osiąganych SVR12 przy terapii z wykorzystaniem inhibitorów proteazy NS3-4A (telaprevir, boceprevir) jest niższy, a ryzyko zdarzeń niepożądanych wyższe niż u osób, które mają 5 punktów w skali Childa-Pugha. Tym samym, stosowanie u nich tych leków powinno być zawsze połączone z uważnym monitorowaniem stanu chorych.
W tym celu zebrano grupę 160 pacjentów z marskością wątroby i HCV leczonych peginterferonem/rybawiryną w połączeniu z telaprevirem (69%) albo boceprevirem (31%) a następnie porównano efekty leczenia osiągane w dwóch grupach w zależności od stopnia uszkodzenia funkcji wątroby. Prawie połowa pacjentów (47%) w skali Childa-Pugha miała 6 lub więcej punktów (od 6 do 10, CP ≥6 ) i otrzymywała potrójną terapię przez 48 tygodni. Średni wiek chorych wynosił 59 lat. SVR12 osiągnięto u 35% pacjentów z CP ≥6 oraz u 54% osób z CP=5. W porównaniu do pacjentów z CP=5, osoby z CP ≥6 były zmuszone do większych redukcji dawek peginterferonu, użycia eltrombopagu, transfuzji i hospitalizacji w celu poradzenia sobie z efektami ubocznymi terapii. W sumie 67 osób (42%) przerwało leczenie na wczesnym etapie.
W świetle wyników badania, u pacjentów z łagodnie zdekompensowaną marskością wątroby (Child-Pugh ≥6) odsetek osiąganych SVR12 przy terapii z wykorzystaniem inhibitorów proteazy NS3-4A (telaprevir, boceprevir) jest niższy, a ryzyko zdarzeń niepożądanych wyższe niż u osób, które mają 5 punktów w skali Childa-Pugha. Tym samym, stosowanie u nich tych leków powinno być zawsze połączone z uważnym monitorowaniem stanu chorych.
Przegląd Gastroenterologiczny
